आज ३० जुलै २००७, पुरस्कार वितरण सोहळा एका 'अविस्मरणीय' शर्यतीचा. "कात्रज ते सिंहगड'' डोंगरमाथ्यावरून झ्हालेल्या या शर्यतीचा.आम्ही शर्यत जिंकलो न्हवतो तस पहिलो तर, पण एक वेगळाच आनंद होता ती पूर्ण केल्याचा.
एक आठवड्यापूर्वीची गोष्ट.आमचा टी.इ चा निकाल लागायचा होता.त्यामुळे निश्चिंत होतो.तरी प्रोजेक्ट सर्च चालूच होता आणि प्लेसमेंटसाठी कंपन्याची रीघ यायला सुरु झ्हाली होती. तसे व्यस्तच रुटीन होते.का कुणास ठाऊक बऱ्याच दिवसात ट्रेक चा योग आला नव्हता. पावसाळ्याचे दिवस होते. तुफान पाऊस होता या वर्षी.२ वर्षाभारापुर्वीच मुंबईत पावसाने हाहाकार घातला होता तो आठवत होता. या मोसमात काहीतरी मोठे करायचा असा माझा बेत होता. वातावरण निर्मिती आधीच झ्हाली होती.
वृत्तपत्रामध्ये एनडुरो३ "कात्रज ते सिंहगड - अडव्हेनचर रेस" ची जाहिरात याच काळात रोज झ्हळकत होती.'अनिरुद्ध' आणि 'अनंत' ला बातमी धाडली.या शर्यतीची संपूर्ण माहिती काढण्यासाठी 'एन.इ.एफ' चे ऑफिस गाठले.शर्यतीसाठी तिघांचा सहभाग अनिवार्य होता.तिघांची 'टीम'च असणार होती.आम्ही टीमचे "टौर्कं" नामकरण केले. डॉक्टरांचे 'सहमती' असलेले पत्रही लावावे लागले.फॉर्म चे 'सबमिशन' करून शर्यतीचा श्रीगणेशा केला.
भलतीच शक्ती अंगात संचारली होती. २० कि.मी अंतर होते, थोडे कि काय ! पूर्वी दोनदा लोणावळा ते राजमाची केला असला कारणाने तसे काही अशक्य वगैरे न्हवते. त्यात अनिरुद्ध (लीडर), अनंत सारखे 'जातीने भटके' असल्यावर काय विचारूच नका !
अखेर २७ तारीख उजाडली.आम्ही तिघे जेवून दुपारी दोनलाच घरातून निघालो.कात्रजच्या चौकातून टमटम पकडून बोगद्यात उतरलो. पावसाळ्याचे दिवस असल्याने ढगाळ वातावरण होते पण पाउस न्हवता.आम्ही साधारण साडेतीनच्या आसपास डोंगरावर पोहोचलो. त्यावेळी फक्त आंम्ही आणि एन.ई.एफ चे 'मार्शल्स' असावेत तिथे.फ्ल्याग ऑफ ला बराच वेळ होता.आम्ही मस्तपैकी डोंगरावर फिरून टाईमपास करायला लागलो.कात्रजच्या डोंगरावरून पुन्यनगरीचे अवर्णनीय रूप डोळ्यात साठवून घेतले. उगीचच वाटले चेस आणायला हवा होता.ओमकार ने दिलेल्या मेग्नेट चेसची आठवण येतच राहिली.
संध्याकाळ होता होता अनेक टीमची गर्दी वाढू लागली. एरवी मोकळ्या वाटणाऱ्या त्या कात्रजच्या डोंगरावर मुक्तछंदी माणसे जमली होती.अजूनच तो बहारदार झ्हाला होता जनू. सातच्या सुमारास रेससाठी टीम सज्ज झ्हाल्या आणि तसा पाउस सुरु झ्हाला.'प्रसाद पुरंदरे' एन.ई.एफ चे सर्वेसर्वा यांनी फ्ल्याग ऑफ केला. सिहगडची वारी सुरु झ्हाली.सुरवातीलाच अजस्त्र डोंगर सर करता करता दमछाक झ्हाली.हद्द म्हणजे आम्ही रात्रीचे जेवण काहीच आणले न्हवते.हा एक वेगळाच अनुभव होता.
सिंहगड गाठायाचाच होता.पहिला डोंगर पार केल्यावर मग सूर सापडला.पाउस सुरुच होता.२८ तारीख उजाडली होती.पण काहीच वाटत न्हवते,भराभर चालत होतो आम्ही.या शर्यतीसाठी रूट आणि चेक पोस्ट चा अंदाज घेण्याजोगा एक दिशादर्शक नकाशा देण्यात आला होता.चेक पोस्ट वरून गेल्यावरच तुम्ही आपोआपच रूट फोल्लो करणार असे होते ते एकंदरीत.
चेक पोस्ट वर 'मार्शल्स' लाल दिवा घेऊन दिशादर्शक म्हणून आणि हजेरीसाठी उभे करण्यात आले होते.अनंत कडे हजेरीची शीट होती. तो वाटेत सर्व पोस्ट वर आमच्या तिघांची हजेरी 'मार्शल्स'कडून टिपून घेत होता.अनिरुद्ध आमचा पाथफाइंडर बनला होता कारण त्या मुसळधार पावसात, अंधारात न भटकता शेवटापर्यंत त्याने एकपण लाल दिवा मिस न करता आम्हाला सुखरूप गडावार नेले होते.
आम्ही निम्यापेक्षा जास्त अंतर कापले होते.पहाटेचे दोन वाजले होते.सिंहगड पायथा येण्याची चाहूल लागली होती.
विचार करा, उपाशीपोटी - मुसळधार पावसात - बोचरया थंडीत - डोंगर चढ उतरणी तीही वीस एक किमी !!! पायांची क्षमता संपलेली होती, अंगातले त्राण गेले होते पण सिंहगड माथा अजून दूर होता. तरी वाटेत आम्ही हाल्ट घेत आलो होतो. पुढचा आणि शेवटचा पोस्ट माथ्यावरच होता. काही टाळकी आमच्या पुढे तर काही कधीच मागे राहून गेली होती.जगाचा पूर्ण विसर पडला होता.
अखेर आम्हाला शेवटचा पोस्ट दिसला !!!
"आम्ही शर्यत जिंकलो न्हवतो तस पहिलो तर, पण एक वेगळाच आनंद होता ती पूर्ण केल्याचा."
छायाचित्रे : एन.ई.एफ
